طنیـن بغـض مؤذن به گوش ماه رسید            اذان صبح به «حی علی الفلاح» رسید

 دویـد کـیـنۀ مـکـاره از کـمـین بیـرون            همین که رأس مبارک به سجده‌گاه رسید

صدای شیون محراب آن چنان برخاست            که رفت و رفت و به زاری به قلب چاه رسید

زبان نداشت زمـانـه برای حرف زدن            از آن زمـان هـمۀ قـصـه‌ها به آه رسید

منم که خاکم و اینجا پناهگـاه من است            کجاست سایۀ مهـرت که بی‌ پـناه رسید